Tags


 

Τον τίμιο Δημόδοκο, το αγλάισμα του λαού,
πάντοτε τον μαγεύανε τα ωραία λόγια
 
«καλέσασθε δὲ θεῖον ἀοιδόν»
«τὸν πέρι Mοῦσ’ ἐφίλησε»
«θεὸς πέρι δῶκεν ἀοιδήν»
 
και τα τοιαύτα.
 
Όχι πως πίστευε ακριβώς σε λόγια φτερωτά
ή πως υπάρχουνε στ’ αλήθεια κούφιες λέξεις.
 
Ήτανε, βλέπεις, που άκουγε κατόπιν
εκείνα τα «ὅππῃ θυμὸς ἐποτρύνῃσιν».
 
Τότε ξανάπιανε υποτακτικά
 
τα «Ἀλκίνοε κρεῖον».

 
 
Ο Οδυσσέας ακούει το τραγούδι του Δημοδόκου (Wikimedia Commons)