Tags


 

la femme n’existe pas

Υπάρχουνε γυναίκες που γεννήθηκαν να παραμένουν άπιαστες
φυλακισμένες στα υγρά κελιά των στίχων.
 
Έτσι με απόρθητα άλλοθι ανέξοδα αναβάλλονται
(ελπίς λυτρωτική)
μιαν εφηβεία πιο πέρα, μια νιότη παραπέρα, ένα κορμί πιο εκεί
 
ψεῦδος γλυκύ τα νιάτα μας κι εμείς τ’ αποζητούμε στην κραιπάλη
τα λόγια που δεν είπαμε κι ακόμη τα προσμένουμε να βγουν
το κλάμα αυτό που πνίξαμε
στήθια που δεν αγγίξαμε
κι άγρυπνες νύχτες που δεν τολμήσαμε
κι ακόμη μας στοιχειώνουν. 
 
Στον ύπνο μας γυναίκες προσπερνούν
μοιάζουν μ’ εκείνες που παντρευτήκαμε
κι όμως ακόμα μας αγαπούν.
 
Ζεστό κορμί, πώς να τ’ αντέξεις
σάρκινο τέμπλο, πώς το προσκυνάς
εσύ που ασφάλισες σ’ ονείρου φαντασία
νεφών θυρίδα
τη ζωή — για να περνάς.
 
Υπάρχουνε γυναίκες κι άλλες δεν υπάρχουνε
Που τόσο σβήνουν όσο τις ποθούμε
Και τις λατρεύουμε και τελευτούν αλάτρευτες
αγνές, ημιτελείς, παρθενικές
σ’ ένα κουκούλι τελειότητος
φυλακισμένες κι ιδανικές.
 

Mishtu Austin, “Three women” (2000). Photo credit: James Austin