la femme n’existe pas
Υπάρχουνε γυναίκες που γεννήθηκαν να παραμένουν άπιαστες φυλακισμένες στα υγρά κελιά των στίχων. Έτσι με απόρθητα άλλοθι ανέξοδα αναβάλλονται (ελπίς λυτρωτική) μιαν εφηβεία πιο πέρα, μια νιότη παραπέρα, ένα κορμί πιο εκεί ψεῦδος γλυκύ τα νιάτα μας κι εμείς τ’ αποζητούμε στην κραιπάλη τα λόγια που δεν είπαμε κι ακόμη τα προσμένουμε να βγουν το κλάμα αυτό που πνίξαμε στήθια που δεν αγγίξαμε κι άγρυπνες νύχτες που δεν τολμήσαμε κι ακόμη μας στοιχειώνουν. Στον ύπνο μας γυναίκες προσπερνούν μοιάζουν μ’ εκείνες που παντρευτήκαμε κι όμως ακόμα μας αγαπούν. Ζεστό κορμί, πώς να τ’ αντέξεις σάρκινο τέμπλο, πώς το προσκυνάς εσύ που ασφάλισες σ’ ονείρου φαντασία νεφών θυρίδα τη ζωή — για να περνάς. Υπάρχουνε γυναίκες κι άλλες δεν υπάρχουνε Που τόσο σβήνουν όσο τις ποθούμε Και τις λατρεύουμε και τελευτούν αλάτρευτες αγνές, ημιτελείς, παρθενικές σ’ ένα κουκούλι τελειότητος φυλακισμένες κι ιδανικές.Mishtu Austin, “Three women” (2000). Photo credit: James Austin
“Ψεύδος γλυκύ τα νιάτα μας”… Μεγάλη αλήθεια, φίλε Αντώνη!
Και καθώς “των ποιητών το βλέμμα είναι οξύτερο “, υποκλίνομαι στον νου που έχει συλλάβει “την άλλη ύπαρξη που είναι μέσα στην ύπαρξή μας”, κατά τον πατέρα της νεότερης μας ποίησης Κ. Καβάφη.
LikeLiked by 1 person
Pingback: “Λωτοφάγοι”: Γενικό ευρετήριο | Λωτοφάγοι
Pingback: Ένα ακόμη ευρετήριο… | Λωτοφάγοι
Πανέμορφο. Έτσι απλά! Ευχαριστούμε!
LikeLiked by 1 person