Δεν με συλήσανε.
Σ’ αυτόν τον άσπιλο ήλιο
χοροπηδώντας
σουλατσάρισα
μακριά απ’ το μνήμα.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ:
Στο νεκροταφείο της Κλεπίνης, στην αυλή της Παναγιάς, οι σταυροί είναι πεταμένοι φύρδην-μίγδην μέσα στην άγρια βλάστηση. Είναι αδύνατο πια να διακρίνεις ποιος τάφος είναι ποιος.
Μείνε in situ, Σταυρέ, παράμεινε κατά χώραν.
Σε θέλουν φευγάτο οι μεν,
οι δε στο μουσείο.
(Αντι)στάσου στον ήλιο τον άσπιλο και στ’ αδηφάγα φύλλα.
Θά ‘ρθει ο άλλος, ο της δικαιοσύνης,
ο νοητός των ανοήτων,
πρέπει νά ‘ρθει.
Μείνε ώσπου νά ‘ρθει,
μνήμης υπόμνηση,
του Κωνσταντή και της constantis ανεπάρκειάς μας.
LikeLiked by 1 person
Όταν πρωτοπήγαν οι συγγενείς μου στο κοιμητήριο (σε ό,τι απέμεινε δηλαδή απ’ αυτό(, τους μάλωσα που δεν περιμάζεψαν τον σταυρό, να τον φέρουν μαζί τους. Θεωρούσα ότι έτσι θα περιέσωζαν την αξιοπρέπειά του. Μου εξήγησαν. Δεν το κατάλαβα τότε.
LikeLike
Pingback: “Λωτοφάγοι”: Γενικό ευρετήριο | Λωτοφάγοι
Pingback: Ένα ακόμη ευρετήριο… | Λωτοφάγοι
Pingback: Και η Κλεπίνη | Λωτοφάγοι