Tags

, , , , ,


Λοιπόν, τώρα που καταλάγιασε κάπως ο ενθουσιασμός από τη χθεσινή ψηφοφορία, και χωρίς να κρύβουμε πως όλοι ενδόμυχα απολαύσαμε το verpiss dich στους Γερμανούς (όποιος πει το αντίθετο…), ήρθε η ώρα να συμμαζευτούμε λίγο, έτσι για να καταλαβαίνουμε και τι κάναμε. Τα εθνικά θέματα θέλουν σοβαρότητα, νηφαλιότητα και όχι λεονταρισμούς και ξεσπάσματα.

Όλοι οι ειδικοί συμφωνούσαν ότι το Ναι στην απαράδεκτη πρόταση του Eurogroup ήταν αδιανόητο. Οι ίδιοι ειδικοί όμως (ακολουθώντας τους κι εγώ, ο μη ειδικός, σε χθεσινό μου κείμενο) προειδοποιούσαν ότι και το Όχι ήταν εξίσου επικίνδυνο και ζητούσαν κάτι πολύ απλό: αναβολή της απόφασης, μέχρι να διαφανεί αν υπάρχουν εναλλακτικές επιλογές.

Η βουλή προτίμησε να αγνοήσει αυτές τις προειδοποιήσεις, αν και δεν υπήρχε ξεκάθαρο Σχέδιο Β παρά μόνο αόριστες σκέψεις, οι οποίες, καθ᾽ ομολογίαν αρχηγού κόμματος, όσο κι αν ακούγεται απίστευτο, δεν στηρίζονταν σε λογιστικές, οικονομετρικές ή γεωστρατηγικές μελέτες (ήταν δηλαδή – συμπεριλαμβανομένων και των ιδεών για εσωτερικό δανεισμό ή “αυτοκούρεμα” – ευσεβείς πόθοι και ευχολόγια, που δεν συνυπολόγιζαν πιθανές αντιδράσεις και επιπλοκές).

Έτσι εγκαταλείψαμε, προσωρινά έστω, τη σκληρή, αλλά συντεταγμένη διαδικασία εντός ενός διεθνούς οργανισμού στον οποίο οι ίδιοι επιλέξαμε (μάλλον: παλέψαμε) να συμμετέχουμε και οι όροι του οποίου καθορίζονται από δημοκρατικούς κανόνες και συμψηφισμούς (ας ψάξει τι γίνεται στη Ρωσία όποιος λέει το αντίθετο από οργή για την απαράδεκτη συμπεριφορά και την εξωφρενική απόφαση των “εταίρων”, που επιχείρησαν με μια μονοκοντυλιά να επιβάλουν κάτι που είχαμε συναποφασίσει ότι θα συνέβαινε ομαλά και σταδιακά μέχρι το 2018, δηλαδή τη συρρίκνωση του τραπεζικού τομέα).

Αντί λοιπόν της ευρωπαϊκής λύσης, επιλέξαμε να βάλουμε όλα μας τα αυγά στο ρωσικό καλάθι – κι αυτό παρά το γεγονός ότι δεν υπήρχε καμία απολύτως σοβαρή ένδειξη συνεργασίας από τις ρωσικές αρχές και έχοντας μόνο μερικά 24ωρα στη διάθεσή μας πριν το συντριπτικό bank run (έχουμε τόσο χρόνο όσο είναι δυνατόν να κρατάμε τις τράπεζες κλειστές, όσο ο ELA μας διαθέτει ακόμη ρευστότητα και όσο το Eurogroup δηλώνει ότι μας στηρίζει).

Στον πανικό και τη δίκαιη οργή μας ξεχάσαμε ότι: (α) η Ρωσία του Πούτιν είναι συγκεκαλυμμένη ολιγαρχία, την πολιτική της οποίας καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό άνομα, ανεξέλεγκτα συμφέροντα· (β) η Ρωσία μπορούσε να συμβάλει ήδη ουσιαστικά στη διάσωση της Κύπρου, αλλά αρνήθηκε να το πράξει (γιατί;)· (γ) η εξάρτηση από τη Ρωσία δεν θα είναι άνευ όρων, αντίθετα, μπορεί να προκληθούν γεωπολιτικά δεδομένα επί του εδάφους που θα είναι αδύνατον να ανατραπούν για δεκαετίες· (δ) το 2004, με το ορθό τότε Όχι, επιλέξαμε ως γεωστρατηγική ασπίδα προστασίας έναντι της Τουρκίας την ΕΕ και όχι τη ρωσική ομοσπονδία.

Είμαι πολίτης αυτού του τόπου και θα δώσω ό,τι μου ζητηθεί για τη διάσωση της πατρίδας μου, είτε αυτό είναι χρήματα είτε υπηρεσίες είτε κάτι άλλο, όπως έκαναν πριν από μένα ο πατέρας μου, ο παππούς μου και ο προπάππος μου. Μην τολμήσει κανείς λοιπόν να μιλήσει για ενδοτισμούς, δειλίες και άλλες τέτοιες ανοησίες. Ο πατριωτισμός δικαιώνεται στις ΛΥΣΕΙΣ και τα ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ, όχι στα τυφλά γιουρούσια. Εύχομαι οι βουλευτές μας να μην ενήργησαν για τον έπαινο του δήμου και των σοφιστών, για να αποκομίσουν το πρόσκαιρο χειροκρότημα ενός ταλαιπωρημένου και προσβεβλημένου λαού, αλλά να είχαν υπόψη τους δεδομένα που για λόγους εθνικής ασφαλείας δεν έπρεπε να αποκαλύψουν στο κοινό. Εύχομαι να ευοδωθούν οι προσπάθειες της κυβέρνησης, εύχομαι να υπάρχουν λύσεις – οπουδήποτε πλέον, εδώ που φτάσαμε – και να εξευρεθούν γρήγορα. Γιατί αλλιώς το χθεσινό Όχι, που εντελώς παραπλανητικά ταυτίζεται με αυτό του 2004 (ή του 1940…) και που θα μπορούσε να αναβληθεί τουλάχιστον για μερικά ακόμη 24ωρα, δεν ήταν λεβέντικη στάση, αλλά ανευθυνότητα.