Ο Κώστας Μόντης για τους απαγχονισθέντες ήρωες της ΕΟΚΑ (ανθολογία)

Tags

σύγχρονη ελληνική κυπριακή ποίηση, Έτος Κώστα Μόντη, ΕΟΚΑ, Κώστας Μόντης, απαγχονισθέντες

Με σκοπό την απόδοση τιμής τόσο στη σημερινή επέτειο της θυσίας του Ευαγόρα Παλληκαρίδη (απαγχονίστηκε κατ᾽ ακρίβεια στις 00:02, τη 14η Μαρτίου 1957) όσο και στο Έτος Μόντη, σας προσφέρω μια ακόμη σύντομη ποιητική ανθολογία, στην οποία συγκεντρώνονται ποιήματα του Μόντη αφιερωμένα στους απαγχονισθέντες ήρωες της ΕΟΚΑ.

ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΑΣΠΑΣΜΟΣ

(“Στιγμες”, 1958)

Εκείνο τον τελευταίο ασπασμό

τον ένιωσαν τα παιδιά

ποιος τον έδινε,

πώς τους τον έδιναν;

Μας αντιπροσώπευσε ο τελευταίος σου ασπασμός;

 

ΜΙΧΑΛΑΚΗΣ ΚΑΡΑΟΛΗΣ

(“Στιγμες”, 1958)

Το Ευαγγέλιο τ’  άγιασε χτες ξανά ένα παιδί

δεκαοχτώ χρονών

που το κράτησε στα χέρια του,

που κρεμάστηκε απάνω του

την τελευταία στιγμή.

 

 

ΤΡΕΙΣ ΑΓΧΟΝΕΣ ΣΤΗ ΛΕΥΚΩΣΙΑ

(“Συμπληρωμα των Στιγμων”, 1960)

Πού τρέχουν όλοι αυτοί

γιατί τόση αναταραχή

για να σκοτώσουν τρία παιδικά χαμόγελα;

Γιατί φοβούνται πως είναι τόσο δύσκολο

να σκοτώσουν αυτά τα χαμόγελα;

 

 

ΑΔΕΡΦΕ ΤΗΣ ΑΓΧΟΝΗΣ

(“Συμπληρωμα των Στιγμων”, 1960)

Αδερφέ της αγχόνης

τι μας έκανε αυτή η νύχτα

τι μας πήρε και τι μας έδωσε!

 

 

ΜΙΧΑΛΑΚΗΣ ΚΑΡΑΟΛΗΣ

(“Συμπληρωμα των Στιγμων”, 1960)

Μην πάρετε οποιαδήποτε φωτογραφία του.

Υπάρχει μια όταν ήταν δεκαέξι χρονών

— στα χείλη το χαμόγελο των δεκαέξι χρονών

στα μάτια μια πρωινή πόρτα χωριού που άνοιγε.

Υπάρχει στο δωμάτιό του

μια φωτογραφία με την πρώτη του χρωματιστή γραβάτα.

Γύρω-τριγύρω μεταξωτό πλαίσιο

κεντημένο από την αδερφή.

Αυτή ταιριάζει. Έτσι ήταν ξανά όταν πέθαινε,

αυτό το ίδιο τραγούδι τραγουδούσε,

χωρίς ίχνος ενδιάμεσης αλλαγής,

ούτε καν απ᾽ την αγχόνη.

ΕΥΑΓΟΡΑΣ ΠΑΛΛΗΚΑΡΙΔΗΣ

(“Στιγμες”, 1958)

Όταν διάβασα την ιστορία σου,

το βράδυ είχα πυρετό.

 

ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΙΚΟΣΑΧΡΟΝΟ ΠΟΙΗΤΗ ΕΥΑΓΟΡΑ ΠΑΛΛΗΚΑΡΙΔΗ ΠΟΥ ΑΠΑΓΧΟΝΙΣΑΝ ΟΙ ΕΓΓΛΕΖΟΙ

(Στιγμες, 1958)

Όταν εμείς εξακολουθούσαμε να γράφουμε στίχους
εκείνος διέκοπτε κι’ ανέβαινε στην αγχόνη. 

 

ΙΑΚΩΒΟΣ ΠΑΤΑΤΣΟΣ

(“Στιγμές”, 1958)

Εμείς; Τι είμαστε εμείς;

Μπορεί να το διαβάσουμε με θλίψη (πολλή; Καλά, πολλή),

μπορεί να το συζητήσουμε με πόνο (αν και πόσο καιρό κι αυτό;)

μπορεί — οι πιο ευαίσθητοι — να τ᾽ αγρυπνήσουμε (αν και πόσες νύχτες;)

μα τίποτ᾽ άλλο.

Όλα τ᾽ άλλα είν᾽ της μητέρας του παιδιού.