Yannis Ritsos, “Ancient Theatre” (translated by A. K. Petrides)

Tags

ancient Greek theatre, Γιάννης Ρίτσος, Μαρτυρίες Α᾽ (1963), Modern Greek poetry, reception of ancient Greek theatre in Modern Greek poetry, Testimonies i (1963), Yannis Ritsos

Yannis Ritsos‘ (1909-1990) creative engagement with ancient Greek theatre culminates in the great dramatic monologues of the Fourth Dimension (refer to the website of the Eumenides Project for further information); however it also spreads throughout his poetic oeuvre in various forms and guises.

The short, Cavafy-flavoured poem cited and translated below comes from the collection Testimonies I (Μαρτυρίες Α᾽, 1963). Its main theme is the laboured issue of Greek historical and cultural continuity.

Γιaννης Ρiτσος

«Αρχαiο Θeατρο»

(Μαρτυρiες Α᾽, 1963)

Όταν, κατά το μεσημέρι, βρέθηκε στο κέντρο του αρχαίου θεάτρου,
νέος Έλληνας αυτός, ανύποπτος, ωστόσο ωραίος όπως εκείνοι,
έβαλε μια κραυγή (όχι θαυμασμού· το θαυμασμό
δεν τον ένιωσε διόλου, κι αν τον ένιωθε
σίγουρα δε θα τον εκδήλωνε), μια απλή κραυγή
ίσως απ’ την αδάμαστη χαρά της νεότητάς του
ή για να δοκιμάσει την ηχητική τού χώρου. Απέναντι,
πάνω απ’ τα κάθετα βουνά, η ηχώ αποκρίθηκε –
η ελληνική ηχώ που δε μιμείται ούτε επαναλαμβάνει
μα συνεχίζει απλώς σ’ ένα ύψος απροσμέτρητο
την αιώνια ιαχή του διθυράμβου.

Around noon, when he found himself in the centre of the ancient theatre,
a modern Greek himself, unsuspecting, yet beautiful as they were,
he uttered a cry (not of admiration; admiration
he did not feel at all, and if he had,
he would definitely never have expressed it), a simple cry,
perhaps from the indomitable joy of his youth
or testing the acoustics of the space. Opposite,
beyond the vertical peaks, the echo responded —
the Greek echo, which neither imitates nor repeats
but simply continues in immeasurable heights
the eternal ululation of the dithyramb.