Tags
Ευριπίδης, Θεατρικός Οργανισμός Κύπρου, Ιππόλυτος, Κύπρος, Κύπρος 1974, Σαλαμίνα, δικοινοτικές συνομιλίες, κυπριακό πρόβλημα, λύση
ΤΩΝ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΔΕΛΗΓΙΑΝΝΑΚΗ & ΑΝΤΩΝΗ Κ. ΠΕΤΡΙΔΗ
ΕΠΙΚΟΥΡΩΝ ΚΑΘΗΓΗΤΩΝ ΣΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ “ΣΠΟΥΔΕΣ ΣΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ”
ΤΟΥ ΑΝΟΙΚΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΚΥΠΡΟΥ
Στις 28 Ιουλίου 2015 ο Θεατρικός Οργανισμός Κύπρου προγραμματίζει να ανεβάσει τον Ιππόλυτο του Ευριπίδη στο αρχαίο θέατρο της Σαλαμίνας (πληροφορίες για την παράσταση μπορείτε να βρείτε εδώ). Η πρωτοβουλία αυτή της νεοσυσταθείσας Τεχνικής Επιτροπής για τον Πολιτισμό αποτελεί αναμφίβολα ιστορικό γεγονός, καθώς το κατεχόμενο μνημείο θα φιλοξενήσει για πρώτη φορά παράσταση — και δη ελληνικού θιάσου — από το 1974.
Κύκλοι διαφωνούντων έχουν ξεκινήσει τις τελευταίες μέρες εκστρατεία ηλεκτρονικής συλλογής υπογραφών με αίτημα τη ματαίωση της παράστασης. Το κείμενο του ψηφίσματος έχει ως εξής:
H προγραμματιζόμενη για τις 28 Ιουλίου (;) παράσταση του Κρατικού Θεάτρου της Κύπρου, του ΘΟΚ, στο κατεχόμενο αρχαίο θέατρο της Σαλαμίνας, συνιστά προσβολή της ταλαιπωρημένης πολιτιστικής κληρονομιάς της Κύπρου και της πολλαπλά τραυματισμένης αξιοπρέπειάς μας. Μια τέτοια παράσταση ουδόλως συμβάλλει στην κατανόηση μεταξύ των Κυπρίων ή την προοπτική λύσης. Αντίθετα συνιστά μια έμμεση αναγνώριση των κατοχικών δεδομένων και σηματοδοτεί την αναβάθμιση πολιτιστικών «ανταλλαγών» μεταξύ των δυο προς «επανένωση» συστατικών ζωνών, πολιτειών ή κρατιδίων.
Θυμίζουμε ότι το αρχαίο θέατρο της Σαλαμίνας βρίσκεται με τη βία κάτω από τον έλεγχο του κατοχικού καθεστώτος και ειδικότερα κάποιου λεγόμενου «τμήματος αρχαιοτήτων», ενώ στο χώρο διεξάγονται παράνομες ανασκαφές από τουρκικά και άλλα πανεπιστήμια. Για 41 χρόνια τώρα η Πολιτεία κατέβαλε πολλές προσπάθειες και έχει επανειλημμένα καταγγείλει, στην UNESCO και σε άλλα βήματα, την παράνομη καταπάτηση και εκμετάλλευση των αρχαιολογικών και άλλων πολιτιστικών χώρων στα κατεχόμενα.
Η συμμετοχή κρατικού θεάτρου σε φεστιβάλ που διεξάγεται σε κατεχόμενη περιοχή του ίδιου κράτους συνιστά μια θλιβερή και αναξιοπρεπή παγκόσμια πρωτοτυπία και μοναδικότητα!
ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΟΚ ΝΑ ΜΑΤΑΙΩΣΕΙ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ!
ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΟ ΤΜΗΜΑ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΩΝ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΕΙ ΝΑ ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΕΙ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΗ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΑΚΥΡΩΣΕΙ ΤΗ ΜΕΧΡΙ ΤΩΡΑ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΤΟΥ ΓΙΑ ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ ΤΗΣ ΣΥΝΕΧΙΖΟΜΕΝΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ…
ΚΑΛΟΥΜΕ ΤΟΝ ΠΡΟΕΔΡΟ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΝΑ ΘΕΣΕΙ ΤΕΡΜΑ Σ΄ ΑΥΤΟ ΤΟΝ ΕΞΕΥΤΕΛΙΣΜΟ!
Το ψήφισμα αυτό έχουμε κληθεί να το υπογράψουμε και εμείς.
Σαφώς σεβόμαστε τις ανησυχίες των συμπολιτών μας.
Σαφώς αντιλαμβανόμαστε ότι είναι πολλαπλώς προβληματικό, ίσως και ταπεινωτικό, να ζητάς την άδεια των κατοχικών δυνάμεων, για να αναδείξεις την πολιτισμική κληρονομιά του τόπου που σε γέννησε.
Είναι αναμφιβόλως δίκαιη η διαμαρτυρία των αρχαιολόγων για τον τρόπο με τον οποίο οι κατοχικές αρχές αντιμετωπίζουν τα ιστορικά μνημεία των κατεχομένων εδαφών μας, για τις παράνομες ανασκαφές και για την παρακώλυση της επιστημονικής έρευνας.
Δεν συμμεριζόμαστε όμως την απορριπτική προσέγγιση και δεν προσυπογράφουμε το αίτημα για τη ματαίωση της παράστασης για τους εξής λόγους:
- Δεν αντιλαμβανόμαστε τη διαφορά ανάμεσα σε μια πολιτιστική εκδήλωση, όπως το ανέβασμα του Ιππολύτου, και στην ποικιλία των θρησκευτικών εκδηλώσεων που λαμβάνουν χώρα στα κατεχόμενα εκκλησιαστικά μνημεία μας ήδη από το 2003.
Γιατί λέμε ναι στις λειτουργίες, τις λιτανείες, τα προσκυνήματα, τα τρισάγια, αλλά όχι σε μια θεατρική παράσταση; Πού ακριβώς έγκειται η διαφορά; Δεν ενεργοποιούνται και στις δύο περιπτώσεις ομοίως προβληματικές, ομολογουμένως, πολιτικές διαδικασίες για την εξασφάλιση της συνεργασίας των κατοχικών αρχών; Αν το επιχείρημα είναι πως ζητώντας τη ματαίωση της παράστασης διαμαρτυρόμαστε για την εν τοις πράγμασι λεηλασία των πολιτιστικών μας μνημείων (και ειδικά της Σαλαμίνας), τότε η διαμαρτυρία μας — και άρα η άρνηση διενέργειας εκδηλώσεων ως αντίδραση — δεν θα έπρεπε να είναι εκατονταπλάσια στην περίπτωση των εκκλησιαστικών κτηρίων, των κοιμητηρίων και των άλλων μνημείων της ορθόδοξης πίστης μας; Γιατί τις μεν θρησκευτικές εκδηλώσεις τις επικροτούμε ή έστω τις αποδεχόμαστε, αλλά απορρίπτουμε τη συγκεκριμένη θεατρική παράσταση;
Αν τα θέατρα, τα κάστρα και τα λοιπά μη εκκλησιαστικά μνημεία των κατεχομένων εδαφών μας έχουν υποστεί τη φθορά της εγκατάλειψης ή της αθέμιτης εκμετάλλευσης σε ένα βαθμό, τα θρησκευτικά μας μνημεία έχουν υποστεί απείρως σοβαρότερη κακομεταχείριση, άφατες ύβρεις, κατά τη διάρκεια των τεσσάρων δεκαετιών της κατοχής. Ποιοι ήταν οι λόγοι που μας οδήγησαν (ορθώς) να αντιπαρέλθουμε τη συμπεριφορά αυτή στην περίπτωση των θρησκευτικών μνημείων και να διεκδικήσουμε την επανένταξή τους στην ορθόδοξη λατρεία; Οι ίδιοι λόγοι, λέγω, ισχύουν και για τα αρχαία θέατρα.
- Αν το ψήφισμα στοχεύει να αναδείξει τις αντιδεοντολογικές ή/και παράνομες συμπεριφορές των κατακτητών στο επιστημονικό επίπεδο (ανασκαφές άνευ νόμιμης αδείας υπό την αιγίδα ενός αποσχιστικού «τμήματος αρχαιοτήτων» ή παράνομων πανεπιστημίων, παραγκωνισμός των επιστημόνων που πρώτοι ανέσκαψαν τον χώρο και διατηρούν τα πνευματικά δικαιώματα δημοσίευσης του υλικού, υποκίνηση ή/και ανοχή της λαθρεμπορίας αρχαίων αντικειμένων, κλπ), και πάλι η ματαίωση της παράστασης δεν είναι ο πλέον ενδεδειγμένος τρόπος αντίδρασης.
Μόνο και μόνο η επιστροφή στον σεπτό χώρο του αρχαίου θεάτρου εκ μέρους ενός νόμιμου θεσμού της κυρίαρχης και διεθνώς αναγνωρισμένης Κυπριακής Δημοκρατίας συνιστά ισχυρή χειρονομία διεκδίκησης της νομιμότητας. Τα παγκόσμια φώτα της δημοσιότητας θα πέσουν ξανά στο αρχαίο θέατρο της Σαλαμίνας στις 28 Ιουλίου: πρόκειται για λαμπρή ευκαιρία να αναδειχθούν οι αδικίες και οι παρανομίες και να εξασφαλιστεί η συνεργασία του κατοχικού καθεστώτος με σκοπό την αποκατάστασή τους. Το νόμιμο, διεθνώς αναγνωρισμένο κυπριακό κράτος επιτυγχάνει με τον τρόπο αυτό — και γενικότερα μέσω της δράσης της Επιτροπής για τον Πολιτισμό — κάτι που έχει πετύχει η Ορθόδοξη Εκκλησία της Κύπρου ήδη προ ετών: να ξαναμπεί στο παιγνίδι για τη διάσωση της πολιτισμικής μας κληρονομιάς, η οποία βεβαίως δεν ανήκει μόνο στους Έλληνες αλλά και στους Τούρκους Κυπρίους, τους Ευρωπαίους πολίτες και γενικότερα τον παγκόσμιο πολιτισμό.
- Πάνω από όλα, όμως, δεν υπογράφουμε το ψήφισμα, διότι δεν πιστεύουμε ότι εξυπηρετεί τα καλώς νοούμενα του κυπριακού λαού, τις προσπάθειες επίλυσης του Κυπριακού Προβλήματος και το μέλλον των παιδιών μας σε αυτό τον τόπο η ναρκοθέτηση ειλικρινών προσπαθειών, που σκοπό έχουν να αναδείξουν τα στοιχεία που ενώνουν τις δύο κοινότητες.
Ο Πολιτισμός είναι τέτοιο στοιχείο κατεξοχήν. Η Τέχνη μπορεί να αποτελέσει νησίδα ειρηνικής συνεύρευσης, συμφιλίωσης και οραματισμού για ένα καλύτερο μέλλον. Η ίδια η ελληνική αρχαιότητα ως κοινή πολιτισμική παρακαταθήκη όλων των λαών του δυτικού κόσμου και όχι μόνο, που συνοψίζει τα πιο σπουδαία πανανθρώπινα ιδανικά, μπορεί να αποτελέσει τη συγκολλητική ουσία για την επανένωση του νησιού μας. Η ελληνική αρχαιότητα μπορεί να φέρει τις διχασμένες εθνικές κοινότητες της Κύπρου ένα βήμα πιο κοντά στην Ευρώπη και τις αξίες της, προς το κοινό Ευρωπαϊκό μας Κεκτημένο. Το αρχαίο θέατρο της Σαλαμίνας, αυτός ο χώρος ο τόσο φορτισμένος με μνήμες, με βιώματα, με τραύματα, με οράματα και με διεκδικήσεις, μπορεί να γίνει το συμβολικό κοινό έδαφος για αυτή την καινούρια αφετηρία, το νοερό εφαλτήριο μιας άλλης Κύπρου.
Ας δούμε τα γεγονότα ως ευκαιρίες παρά ως εμπόδιο, ως απειλή, ως προσβολή ή ως εκδήλωση μιας σκοτεινής συνωμοσίας. Η παράσταση ξαναζωντανεύει τη Σαλαμίνα μετά από 41 χρόνια. Για δύο ώρες έστω την καθιστά επίκεντρο του διεθνούς ενδιαφέροντος. Την παράσταση τη διοργανώνει ο φορέας που κατεξοχήν δικαιούται να εκμεταλλεύεται το αρχαίο μνημείο, ο Θεατρικός Οργανισμός Κύπρου, ο επίσημος κρατικός φορέας για την προώθηση της θεατρικής καλλιτεχνικής δραστηριότητας και ανάπτυξης. Μόνο και μόνο η παγκόσμια προβολή του αρχαίου μνημείου ως χώρου συνεύρεσης των κοινοτήτων θα μπορούσε, θεωρητικά έστω, να οδηγήσει στην αποκατάσταση της επιστημονικής ανωμαλίας. Οραματιζόμαστε, π.χ., μια δικοινοτική ομάδα αρχαιολόγων, υπό την αιγίδα της UNESCO, η οποία θα αποκαταστήσει την επιστημονική τάξη στις ανασκαφές, στη δημοσίευση του υλικού, στην ανάδειξη του χώρου. Στη δικοινοτική ομάδα το νόμιμο Τμήμα Αρχαιοτήτων της Κυπριακής Δημοκρατίας, αλλά και η σαφώς πολυπληθέστερη κοινότητα των Ελλήνων ειδικών αρχαιολόγων, σαφώς και θα διαδραμάτιζαν τον πρωτεύοντα ρόλο. Αλλά δεν είναι καν θέμα πολιτικών συσχετισμών· είναι θέμα αγάπης προς το μνημείο, προς τον πολιτισμό, προς τον τόπο.
Οι θρησκευτικές εκδηλώσεις στα κατεχόμενα είναι θεμιτές και σίγουρα συμβάλλουν με τον τρόπο τους στην αποκατάσταση της εμπιστοσύνης και της επικοινωνίας. Αφορούν όμως μόνο την ελληνική κοινότητα. Η εκδήλωση στη Σαλαμίνα αγκαλιάζει το σύνολο του κυπριακού λαού και ακόμη περισσότερο: ξεπερνά σε σημασία την Κύπρο και τους ανθρώπους της.
Οραματιζόμαστε τα αρχαία μνημεία ως τους καταλύτες της δικοινοτικής συνεργασίας. Αρνούμαστε να συμβάλουμε έστω με την ασήμαντή μας υπογραφή στη διαιώνιση των συγκρουσιακών τους συμβολισμών, αν και εφόσον έχει ανοίξει μια ελάχιστη έστω χαραμάδα από την οποία μπορεί να περάσει το φως της ελπίδας για επανένωση, για επιστροφή, για ειρήνη, για συνεργασία. Δεν υπογράφουμε το ψήφισμα όχι γιατί απορρίπτουμε ως άκυρη τη διαμαρτυρία, αλλά γιατί θεωρούμε εγκυρότερη και χρησιμότερη και πατριωτικότερη την ψυχή τε και σώματι εμπλοκή μας στον ιερό σκοπό της επίλυσης του Κυπριακού Προβλήματος.
Ευχόμαστε καλή επιτυχία στην εκδήλωση, την οποία προσδοκούμε ότι θα σεβαστούν εξίσου όλοι οι εμπλεκόμενοι. Ελπίζουμε ότι η είσοδος θα είναι δωρεάν. Θεωρούμε αυτονόητο ότι θα ληφθούν όλα τα απαραίτητα μέτρα για την ασφάλεια των θεατών κατά τη μετάβασή τους στη Σαλαμίνα, κατά τη διάρκεια της παράστασης και κατά την επιστροφή τους στις ελεύθερες περιοχές.
Λωτοφάγοι 
Pingback: Σχόλιο περί Αντιγόνης και Αντιδρούντων… | Λωτοφάγοι
Pingback: Εφτά ερωτήματα για το Κυπριακό | Λωτοφάγοι
Pingback: «Λωτοφάγοι»: Γενικό ευρετήριο | Λωτοφάγοι
Με όλο το σεβασμό, ας επικεντρωθούμε στα επιχειρήματά σας, τα οποία είναι τα εξής:
1. Η διαφορά ανάμεσα στα αρχαιολογικά και τα εκκλησιαστικά μνημεία.
Υπάρχουν δύο διαφορετικές απαντήσεις: Η πρώτη είναι ότι απορρίπτουμε και τις θρησκευτικές εκδηλώσεις με τον ίδιο τρόπο. Η δεύτερη (με την οποία μάλλον συμφωνώ) είναι ότι τα θρησκευτικά μνημεία αποτελούν ξεχωριστή περίπτωση. Είναι γνωστή η καταπάτηση, η κακομεταχείριση, ακόμα και κλοπές, που έχουν υποστεί οι ναοί στα κατεχόμενα. Μπορείτε να βρείτε αναρίθμητες πληροφορίες για το θέμα στην ιστοσελίδα της Εκκλησίας της Κύπρου αλλά και στο βιβλίο του Δανού συγγραφέα Χένρικ Κλάουσεν (Henrik Clausen) Η Κύπρος στην σκιά του Μισοφέγγαρου (Cyprus in the shadow of the crescent moon). Ένα σχετικά πρόσφατο παράδειγμα είναι το ζήτημα της αποκατάστασης του Μοναστηριού του Αποστόλου Ανδρέα. Το πανεπιστήμιο Πατρών είχε αναλάβει τα σχέδια και η Εκκλησία της Κύπρου την χρηματοδότηση (με συμμετοχή της USAID). Σύμφωνα με πληροφορίες του ΑΝΤ1 (βλ. εδώ: http://www.ant1iwo.com/news/cyprus/article/88792/ap-andreas-h-ceydoastynomia-disxerainei) η “ψευδοαστυνομία και το κατοχικό καθεστώς” άρχισαν πριν ακόμα ξεκινήσει το έργο να “προκαλούν προβλήματα στις προετοιμασίες”. Κι αυτό αποτελεί ένα μικρό μόνο παράδειγμα. Οι ναοί δεν έχουν κάποια άλλη χρησιμότητα εκτός από την τέλεση θρησκευτικών μυστηρίων – κάτι που οι τ/κ δεν μπορούν να το εκμεταλλευτούν, εκτός κι αν τους μετατρέψουν σε τζαμιά (όπως ήδη συμβαίνει σε πολλές περιπτώσεις). Από την άλλη, η ελληνοκυπριακή πλευρά διατηρεί τα τζαμιά αξιοπρεπώς ως τέτοια (το ίδιο συμβαίνει και με πολλά τζαμιά που ήταν πρώην εκκλησίες). Άρα δεν νομίζω ότι νομιμοποιείται η τουρκική κατοχή με την διασφάλιση των εκκλησιών στην κατεχόμενη Κύπρο. Αντίθετα οι ναοί προστατεύονται και διαφυλάσσεται ο πολιτισμικός τους χαρακτήρας που είναι η ορθοδοξία. Στην περίπτωση του αρχαίου θεάτρου τα πράγματα είναι διαφορετικά γιατί η χρήση τους δεν είναι αποκλειστικά θρησκευτική. Με την παράσταση στο αρχαίο θέατρο Σαλαμίνας –και μάλιστα από ελληνοκυπριακό θέατρο- αυτομάτως νομιμοποιείται οποιαδήποτε άλλη χρήση ή «αξιοποίηση» του θεάτρου από το κατοχικό καθεστώς (π.χ. συναυλίες, που ως σήμερα αρκετές έχουν ακυρωθεί για τους ίδιους λόγους), καθώς και οι παράνομες ανασκαφές εκεί και οπουδήποτε αλλού. Οπότε φανταστείτε τί ασκούς του Αιόλου ανοίγουμε με μια τέτοια κίνηση.
2. …δεν είναι ο πλέον ενδεδειγμένος τρόπος αντίδρασης.
Εδώ δεν χρειάζεται να αντιπαραθέσω πολλά πράγματα, καθώς το επιχείρημα αυτοαναιρείται: αν δεν είναι ο πλέον ενδεδειγμένος τρόπος, σημαίνει ότι είναι ένας τρόπος αντίδρασης – και αυτό αρκεί για να αντιδράσουμε. Το κατά πόσο είναι «ο πιο ενδεδειγμένος» ή όχι κρίνεται από το αποτέλεσμα, αλλά και σε κάθε περίπτωση δεν αποτελεί λόγο για να μην κάνουμε τίποτα (εκτός αν έχετε να προτείνετε άλλους τρόπους, περισσότερο «ενδεδειγμένους», ευχαρίστως να τους ακούσω). Αν μάλιστα συνυπολογίσουμε και τον καθαρά ειρηνικό και δημοκρατικό χαρακτήρα μιας αντίδρασης όπως είναι η συλλογή υπογραφών.
3. …δεν υπογράφουμε το ψήφισμα, διότι δεν πιστεύουμε ότι εξυπηρετεί τα καλώς νοούμενα του κυπριακού λαού…
Το τελευταίο δεν είναι επιχείρημα, αλλά προσωπική πίστη, οπότε η αντιπαράθεση εδώ δεν έχει νόημα.
Επίσης, στο άρθρο σας υπάρχουν και πολλά πράγματα τετριμμένα, ή γενικότητες του τύπου ο «πολιτισμός ενώνει» κλπ. Πράγματα αυτονόητα που δεν έχουν όμως καμία σχέση με το ζητούμενο. Και αν το ζητούμενο είναι η αξιοπρέπεια και το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση για όλους τους λαούς, και ο πολιτισμός μπορεί ωφελήσει προς αυτήν την κατεύθυνση, τότε ας μην κάνουμε την «παγκόσμια πρώτη» προς την αντίθετη.
LikeLike
Pingback: Γιατί ΔΕΝ ζητάμε να ματαιωθεί ο «Ιππόλυτος» του ΘΟΚ στη Σαλαμίνα - Φιλολογικός Ιστότοπος
Από την ημέρα που ήλθε αυτό το ζήτημα στην επιφάνεια με προβληματίζει μία μόνο πτυχή του: Τι διαδικασία έχει κινηθεί για να μπορέσει ο ΘΟΚ να παρουσιάσει το θέατρο αυτό στην Σαλαμίνα; Πιο αναλυτικά είναι πολιτική απόφαση υψηλού επιπέδου που υπερβαίνει τις κείμενες νομοθεσίες ή είναι κανονική γραφειοκρατική διαδικασία αίτησης άδειας χρήσης αρχαίου μνημείου από το κατοχικό Τμήμα Αρχαιοτήτων και Μουσείων;
Εάν είναι το πρώτο τότε το ζήτημα είναι πολιτικό κι ο καθένας έχει το δικαίωμα στην άποψη, αλλά εφόσον δεν θίγεται το καλώς νοούμενο συμφέρον της δημοκρατίας, κατ’ουσίαν δεν είναι κάτι το μεμπτό. Εάν, όμως, είναι το δεύτερο υπάρχει ισχυρά νομικό ζήτημα, καθώς η αίτηση άδειας εκ μέρους κρατικού οργανισμού της δημοκρατίας από κατοχικό τμήμα δημοσίου, δημιουργεί νομικό προηγούμενο, το οποίο παροπλίζει τη δημοκρατία σε ζητήματα χρήσης αρχαίων μνημείων των κατεχομένων. Μέχρι πρόσφατα ιδιωτικές εταιρίες, αλλά και Πανεπιστήμια (πλην της Τουρκίας) δεν μπορούσαν να αιτηθούν άδεια χρήσης αρχαίων χώρων και μνημείων, καθώς υπήρχε η δυνατότητα της δημοκρατίας άσκησης εναντίον τους ποινικής δίωξης. Εάν η ίδια η δημοκρατία χρησιμοποιήσει μέσω οργανισμού της την ίδια διαδικασία δεν θα έχει πλέον νομικά βέλη στη φαρέτρα της για το ζήτημα αυτό, γεγονός που αφήνει τα μνημεία των κατεχομένων εδαφών ακόμη πιο απροστάτευτα.
Γνωρίζετε κάτι επί του θέματος ή έχετε κάποια άποψη επ’ αυτού;
LikeLike
Αγαπητέ κύριε Παρασκευά, όχι δεν γνωρίζω κάτι σχετικό, αλλά δεν διανοούμαι ότι ο ΘΟΚ μπορεί να νομιμοποίησε καθ’ οιονδήποτε τρόπο το κατοχικό καθεστώς.
LikeLike
Το μόνο που γνωρίζουμε είναι ότι οι εκδηλώσεις αυτές οργανώνονται από την Τεχνική Επιτροπή για τον πολιτισμό, άρα δηλαδή αποτελούν τμήμα της ειρηνευτικής διαδικασίας, τελούν υπό την αιγίδα του ΟΗΕ και συνεπώς δεν εμπλέκουν με κανένα τρόπο τις “αρχές” του ψευδοκράτους.
LikeLike
Φοβάμαι ότι έχουμε χάσει την ουσία τους πράγματος εδώ. Εργαζόμαστε για την επανένωση του νησιού και ο πολιτισμός μπορεί και πρέπει να αποτελέσει το πρώτο λιθαράκι σ’αυτή την προσπάθεια.
LikeLiked by 1 person
Θα πρέπει να γίνει ένας σαφείς διαχωρισμός εκκλησίας και τέχνης. Είναι δύο πράγματα διαφορετικά και δεν χρήζουν σύγκριση σε καμία περίπτωση. Αρα δεν πρέπει να αντιμετωπίζονται ως βίους παράλληλους, όπως στην περίπτωση μας που είναι και τα δύο υπό κατοχή.
Με όλο το σεβασμό θα κάνω δύο παρατηρήσεις. Η πρώτη είναι ότι θα πρέπει κάποτε να σταματήσει να εργαζόμαστε για τις κοινωνικές συνθέσεις του παρελθόντος με την ανομοιότητα την οποία έχουν με το σήμερα, να την προσλαμβάνουμε να μοιάζει με τη δική μας με στόχο να έχουμε κάτι το αιώνιο.
Η δεύτερη παρατήρηση μου είναι ότι αυτή η εκδήλωση εάν γίνει θα ανατρέψει ολόκληρη βιβλιογραφία για την ιστορία της τέχνης που στηρίζετε σε ένα θεώρημα ότι σε οικονομική άνθηση ευημερεί και η τέχνη. Γιατί σήμερα ο ΘΟΚ θυμήθηκε τη Σαλαμίνα σε με περίοδο οικονομικής κρίσεις και δεν έκανε αυτή την ενέργεια πριν από τα περιβόητα <> των καταθέσεων; Ποιος είναι ο μαικήνας της; Που βρήκε τα κεφάλαια;
Εύχομαι στη κ. Βίβιαν, και στο κ. Αντώνη καλό καλοκαίρι θα ήθελα να ερχόμουν από την Αθήνα να δω την παράσταση στη Σαλαμίνα, έχω τα χρήματα αλλά η τράπεζα δεν με αφήνει να έχω πρόσβαση σε αυτά λόγω capital controls. Δύο μέτρα, δύο σταθμά.
LikeLike
Δεν μπορούμε και δεν πρέπει, να θυσιάσουμε τα πάντα στο όνομα της “επανένωσης”. Ας μην ξεχνάμε ότι το πρόβλημα δεν είναι δικοινοτικό όπως κάποιοι υποστηρίζουν. Μιλάμε για την εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο. Με ένα θέατρο ή με τραγούδια και χορό δεν φεύγει ο Αττίλας. Αυτά ακούγονται ωραία, αλλά είναι ουτοπικό να πιστεύουμε πως θα ελευθερωθεί με αυτό τον τρόπο η Κύπρος. Αν δεν θελήσει ο σουλτάνος τίποτα δεν γίνεται. Εδώ μας λένε πως οι συνομιλίες πάνε καλά, αλλά δεν έχουν ακόμη αποφασίσει για τα στρατεύματα και το εδαφικό! Τι πάει καλά τότε; Ο καφές; Λέτε ότι ο πολιτισμός θα βοηθήσει για την επανένωση. Μακάρι να ταν όλα τόσο απλά. Άλλο πράγμα η πολιτική και τα κρατικά συμφέροντα και άλλο οι τέχνες και ο πολιτισμός…Τα δύο τελευταία συνήθως χρησιμοποιούνται από τους πολιτικούς, για να αποσπούν την προσοχή του λαού και να συνεχίζουν οι ίδιοι ανεμπόδιστα τις διαβουλεύσεις τους
LikeLike
Χαίρομαι που βλέπω πως σου ακούγονται ωραία όλα αυτά Μαριάννα. Για να σε καθησυχάσω, προσωπικά δεν ξέρω πολλούς να είναι έτοιμοι να θυσιάσουν τα πάντα στο όνομα της επανένωσης. Στην πραγματικότητα, δεν ξέρω κανέναν. Αυτό που θα σου συνιστούσα πάντως είναι να αρχίσεις να βλέπεις το ποτήρι μισογεμάτο αντί μισοάδειο. Προφανώς τίποτε δεν είναι απλό. Γι’ αυτό έχουν περάσει 41 χρόνια σε τέτοια μιζέρια. Ας επιτρέψουμε να γίνονται προσπάθειες κι ας μην βιαζόμαστε να κρίνουμε πράγματα που δεν έχουν ακόμα ολοκληρωθεί.
LikeLiked by 1 person
Το λογικό θα ήταν να μη λειτουργούν ούτε οι ναοί ούτε τα θέατρα στα κατεχόμενα. Επιπλέον δε θα έπρεπε να γίνονται ούτε επισκέψεις εκεί. Ο λόγος είναι απλός: είναι ΚΑΤΕΧΟΜΕΝΑ! Τα υπόλοιπα είναι επιφανειακά μασκαριλίκια χωρίς ουσία. Αυτά μας δίδαξε η ιστορία μας και εμείς την αγνοούμε γιατί έτσι θέλουμε!
LikeLike
Τι εισηγείστε ότι πρέπει να κάνουμε; Πώς συντηρούμε τη Μνήμη και τη βούληση για επιστροφή, όταν σε λίγο καιρό η μεγάλη πλειοψηφία του κυπριακού πληθυσμού είτε θα έχει γεννηθεί μετά το 1974 είτε θα έχει ελάχιστα βιώματα από τις κατεχόμενες περιοχές; Κι εγώ αρνήθηκα να πάω απέναντι για δέκα χρόνια. Για τους ίδιους λόγους που αρνείστε κι εσείς. Πείστηκα να περάσω, όταν συνειδητοποίησα πως, όταν φύγουν οι γονείς μου, εγώ δεν θα ξέρω καν πού βρίσκεται το σπίτι τους. Έκτοτε έχω περάσει μόνο τρεις φορές σε πολύ ειδικές περιστάσεις. Είναι άλλο πράμα το αδιάφορο πήγαινε-έλα κι άλλο το προσκύνημα μνήμης και τιμής.
LikeLike
Δεν πρέπει να φοβόμαστε να επιτρέψουμε ν’ αλλάξουν τα συναισθήματα που γέννησε ο πόλεμος του 74. Δεν εννοώ ν’ αφήσουμε να ξεθωριάσουν. Πρέπει να τ’ αφήσουμε όμως να ωριμάσουν. Κι αυτό μπορεί να επιτευχθεί με έναν και μοναδικό τρόπο: Να διαβάσουμε από μόνοι μας την ιστορία από τη μεριά του “εχθρού” (μια και κανείς δεν μας τη δίδαξε στα σχολεία) και στη συνέχεια να ελέγξουμε το θυμό, την πίκρα και τον πόνο μας, δίνοντας την ευκαιρία στον εαυτό μας μαζί με την άλλη πλευρά να κοιτάξουμε μπροστά για να χτίσουμε το μέλλον. Σε μια ενιαία χώρα όπου δεν θα υπάρχουν πια κατεχόμενα. Με μόνο τις όποιες απόφάσεις των πολιτικών τίποτα δεν θα στεριώσει. Ας κοιτάξουμε επιτέλους τα λάθη που έχουν γίνει στο παρελθόν επανειλημένα κι από τις δυο μεριές κι ας διδαχτούμε από αυτά. Δεν συγχωρείται πια καμιά ολιγωρία με δικαιολογία το “Δεν ξεχνώ”.
LikeLiked by 1 person
Ακριβώς αυτό
LikeLike
Κι εγώ πρόσφυγας είμαι, δεν πήγα ακόμη γιατί με πληγώνει η σκέψη των όσων θα αντικρύσω. Από την άλλη, καταλαβαίνω αυτούς που πάνε να δούνε τον τόπο τους, για τον ίδιο λόγο που πάτε κι εσείς. Όσον αφορά εκείνους που πάνε για διασκέδαση κλπ, είναι αδύνατο να τους εννοήσω.Η μνήμη μου συντηρείται μέσα από την καρδιά μου.
LikeLike
Είναι διττός ο ρόλος. Η Θεία Λατρεία σε ένα Ναό,(κατεχόμενο ή μη) έχει ένα καθαρά μεταφυσικό χαρακτήρα. Αντικατοπτρίζει την μνήμη των προγόνων, των Αγίων κά. Οι ρίζες του γενεολογικού δέντρου δεν μπορούν να κοπούν ή να αλλοιωθούν.
Μια θεατρική παράσταση αντίθετα ανεξαρτητα από το είδος της διεγείρει την ψυχική κατάσταση του θεατή προς μια κατεύθυνση. Καλούπια έχει τα διάφορα λογοτεχνικά σχήματα που χρησιμοποιεί (πετραρχικά, μπαροκ κλπ). Αυτές είναι οι διαφορές συνοπτικά. Αν και πιστεύω ότι η αρχιτεκνονική δομή της εκκλησίας δεν προέρχεται από παρθενογένεση και έχει στοιχεία από το αρχαίο θέατρο.
Η πορεία προς τα εμπρός ακούγετε εύκολα δύσκολα όμως μπορεί να πάρει σάρκα και οστά όταν επικρατεί στη Μεσόγειο ο ιμπεριαλισμός μια σκιά που έχει φυτρώσει από τον 5 αιώνα π.Χ. και κυριαρχεί ακόμα και στις ημέρες μας.
Τα σέβη μου κ. Καθηγητά & καλό μεσημέρι!
LikeLike
41 ολόκληρα χρόνια μετά την τουρκική εισβολή το αρχαίο θέατρο της Σαλαμίνας εξακολουθεί να τιμωρείται σε άσπλαχνη σιωπή και ακινησία. Για 41 χρόνια στερείται της ταυτότητάς του και από μια τεράστια αγκαλιά που φιλοξενούσε τον ελληνικό πολιτισμό, καταδικάζεται να είναι μια συστάδα άψυχων μαρμάρων. Για 41 χρόνια το θέατρο πενθεί σιωπηρό.
Στις 28 Ιουλίου, με 41 χρόνια ασυγχώρητης καθυστέρησης, το αρχαίο θέατρο μπορεί να ευτυχήσει ξανά, να γεμίσει από φωνές. Φωνές ελληνικές, λόγια του μεγάλου αρχαίου δημιουργού, του Ευριπίδη. Οι ηθοποιοί του Θεατρικού Οργανισμού Κύπρου μπορούν να εμφυσήσουν ξανά ζωή στον ιερό χώρο.
Σ’ αυτό το θαύμα της αναγέννησης του θεάτρου δεν χωρά η πολιτική, δεν χωρά η διχόνοια, δεν χωράνε τα χρώματα, δεν χωρά κανένας πόλεμος, δεν χωρά τίποτε άλλο εκτός από την μουσικότητα της γλώσσας μας.
Στην παράσταση που προγραμματίζεται ΔΕΝ είναι δυνατό να λέει κανείς όχι. Την παράσταση που προγραμματίζεται την αγκαλιάζουμε, την υποστηρίζουμε και την περιμένουμε με αγωνία. Και μετά από αυτήν, θα περιμένουμε την επόμενη και την μεθεπόμενη, ώσπου τα μάρμαρα της Σαλαμίνας να σφύζουν ξανά από ζωή.
LikeLiked by 1 person
Δεν νομίζω ότι το πρόβλημα είναι ποσοτικό. Το ότι έμεινε δηλαδή το θέατρο σιωπηρό για 41 έτη. Το πρόβλημα είναι ποιοτικό. Δεν μπορεί να επαναλειτουργεί ένα αρχαίο θέατρο βιαστικά σε ρόλο κομπάρσου, με πρωταγωνιστεί τον μιλιταρισμό και τις θηριωδίες του. Πιστεύω ότι η Σαλαμίνα είναι αυθυπάρκτη και σε καμία περίπτωση δεν έχει ανάγκη τον οίκτο του ρομαντισμού.
LikeLike
Τα αρχαια θεατρα της Εφεσου και παμφυλιας διαφωνουν ριζικα μαζι σας. Αν σας λεν κατι αυτα τα τοπονυμια!!!
LikeLiked by 1 person
Δυσκολεύομαι να παρακολουθήσω το συλλογισμό σου. Λυπάμαι.
LikeLike
Είναι ειρωνία ένας θεατρικός οργανισμός να πραγματοποιεί μια δράση σε αρχαιολογικό χώρο που βρίσκεται κάτω από την Τουρκική στρατιωτική κατοχή.
Στην ουσία αποδέχεται την στρατιωτική παρουσία των Τούρκων ενώ έχει καταγγελθεί στα διεθνή συμβούλια ασφαλείας στους ειρηνευτικούς οργανισμούς και εκρεμούν εναντίων της καταδικαστικές αποφάσεις για τις βιοπραγίες που έγιναν κατά των αμάχων το 1974.
LikeLike
Με την ίδια λογική, Τάσο, δεν είναι ειρωνεία να λειτουργούμε τους κατεχόμενους ναούς; Πού έγκειται η διαφορά; Και κυρίως πώς προχωρούμε πέρα από τη διαμαρτυρία σε ουσιαστικές ενέργειες που θα επανενώσουν τον τόπο και τον λαό; Πώς μπορεί να καταστεί ο πολιτισμός καταλύτης σε αυτές τις προσπάθειες;
LikeLike