Tags

, , ,


Όπως απέδειξε πρόσφατα και στα καθ᾽ ημάς η συλλογή Σαλιγκάρι και Φεγγάρι του Κυριάκου Χαραλαμπίδη, η ποίηση για παιδιά δεν είναι ανάγκη να είναι “παιδική”, δηλαδή παιδαριώδης ποίηση. Τρανό παράδειγμα είναι το έργο του Ιταλού Gianni Rodari (1920–1980), του σπουδαιότερου Ιταλού συγγραφέα παιδικής λογοτεχνίας που ανέδειξε ο 20ός αιώνας.

Το ποίημα που ακολουθεί προέρχεται από τη συλλογή Filastrocche in cielo e in terra (Παιδικές ρίμες στον ουρανό και στη γη), που κυκλοφόρησε το 1960. Γιατί επιλέγω να μεταφράσω και να μοιραστώ μαζί σας το εν λόγω ποίημα την εν λόγω στιγμή, είναι, πιστεύω, προφανές.

Η φωτογραφία δείχνει το Κίεβο υπό το φως της σελήνης.

La luna di Kiev

Chissà se la luna

di Kiev

è bella

come la luna di Roma, 

chissà si è la stessa

o soltanto sua sorella…

«Ma son sempre quella!

—la luna protesta—

non sono mica

un berretto da notte

sulla tua testa!

Viaggiando quassù

faccio lume à tutti quanti

dall’India al Perù, 

dal Tevere al Mar Morto

e i miei raggi viaggiano

senza passaporto».

———————————————–

Η σελήνη του Κιέβου

Ποιος ξέρει αν η σελήνη 

του Κιέβου

είναι ωραία

σαν της Ρώμης τη σελήνη, 

ποιος ξέρει αν είναι η ίδια καν

ή η αδελφούλα της μονάχα…

«Μα είμαι πάντα εκείνη!

—διαμαρτύρεται η σελήνη—

δεν είμαι μόνο

ένα μικρό τη νύχτα μπερεδάκι 

στην κεφαλή σου!

Ταξιδεύοντας εδώθε απάνω

στον κόσμο φέγγω ολάκερο το φως μου,

απ᾽ την Ινδία ώς το Περού

απ᾽ τη Νεκρά τη Θάλασσα ώς τον Τίβερη,

κι οι αχτίδες οι δικές μου ταξιδεύουνε

χωρίς διαβατήριο».