Η Άλκηστη του Πάρη Ερωτοκρίτου δεν ήταν παράσταση χωρίς ψεγάδια. Ήταν όμως παράσταση από τις λίγες για τις οποίες μπορεί κανείς να πει πως ανακαίνισε τον Ευριπίδη —και μάλιστα με τρόπο τόσο λεπτό και αδιόρατο, όσο και ευφυέστατα ευρηματικό.
“Κέλυφος”, κενό δοχείο, καταντά ο ασθενής που πάσχει από άνοια. Το έργο όμως δεν επικεντρώνεται στο πάθος του ασθενούς, αλλά στον τρόπο με τον οποίο η φοβερή αυτή ασθένεια, ύπουλα, συνωμοτικά, λάθρα, απειλεί να ρουφήξει το μεδούλι από τους ανθρώπους που ζουν γύρω του αφήνοντας και τους ιδίους άδεια κελύφη.
Πήγα στην παράσταση εσπευσμένα και απρογραμμάτιστα χθες το βράδυ, διότι σήμερα, αν δεν κάνω λάθος, κλείνει ο κύκλος της. Δεν είχα κλείσει εισιτήριο και, όπως μου είπε η ταμίας, αυτό που αγόρασα ήταν το τελευταίο διαθέσιμο. Νιώθω πως ήταν το καλύτερο δώρο μου μου έκανε η Τύχη εδώ και καιρό. Μόλις γύρισα, γύρω στις 11, ξέχειλος από απόλαυση, έγραψα στο Facebook το πιο κάτω σημείωμα. Το αναπαράγω ελαφρώς βελτιωμένο και εδώ
Dulce et decorum est pro patria mori; Αυτό άραγε είναι συνοπτικά το νόημα της Ιφιγένειας εν Αυλίδι; Ακολουθώντας τις σύγχρονες τάσεις της φιλολογικής έρευνας η Μαγδαλένα Ζήρα απαντά αρνητικά: Όχι, γιατί “να πεθαίνεις για την Ελλάδα είναι άλλο κι άλλο εκείνη να σε πεθαίνει”.
Λωτοφάγοι 