Στη σημερινή ανάρτηση συγκεντρώνονται εφαρμογές σχεδιασμένες για το λειτουργικό σύστημα Android, που απευθύνονται τόσο στους κλασικούς φιλολόγους όσο και γενικότερα στους λάτρεις της αρχαίας ελληνικής και της ρωμαϊκής αρχαιότητας. Η ανάρτηση αυτή συμπληρώνει την παλαιότερη, η οποία συγκέντρωνε εφαρμογές για το λειτουργικό σύστημα iOS της Apple.
The 1960 constitution did not collapse because it malfunctioned; it malfunctioned because it was scorned by both communities just as much. This is where the true peril lies, not in the legal minutiae, but in the implementation, in the commitment, in the sincerity of it all.
Στην παρούσα ανάρτηση συλλέγονται εφαρμογές iOS, χρήσιμες για κλασικούς φιλολόγους, φοιτητές κλασικής φιλολογίας και γενικά λάτρεις της αρχαιοελληνικής κυρίως αρχαιότητας.
Τι ήταν αυτό που ονομάζουμε Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας και ποια υπήρξε η σημασία του στην ιστορία του αρχαιοελληνικού και του παγκόσμιου πολιτισμού;
Βασικό σημείο απόκλισης του αρχαίου δράματος από το σύγχρονο είναι ο ρόλος και η σημασία που η μουσική διαδραμάτιζε σε αυτό. Η αρχαία τραγωδία και κωμωδία δεν ήταν ακριβώς “μουσικό θέατρο” κατά τον τρόπο της σύγχρονης όπερας· εμπεριείχαν όμως ως ουσιώδη παράμετρο τη μουσική και την έρρυθμη κίνηση, δηλαδή την κίνηση με τη συνοδεία μουσικής ή την πλήρη όρχηση που συνδυαζόταν με τραγούδι.
“Περιγράψτε τη διαδικασία με την οποία έφτασαν στα χέρια μας τα αρχαία ελληνικά χειρόγραφα και ειδικά κείμενα των τριών τραγικών ποιητών”
“Ποιος/ποιοι κρατικοί αξιωματούχοι ήταν υπεύθυνοι για τη διοργάνωση των αθηναϊκών φεστιβάλ που εμπεριείχαν στο πρόγραμμά τους πρωτότυπες θεατρικές παραστάσεις; Ποια ακριβώς ήταν τα καθήκοντα και οι αρμοδιότητες του καθενός; Πώς εξηγείται η ανάθεση του συγκεκριμένου φεστιβάλ στον συγκεκριμένο αξιωματούχο και όχι σε άλλον;”
Διερωτώμαι αν θα ακούσουμε ποτέ κάτι καινούριο από τους κουραστικούς και κουρασμένους “ανησυχούντες” πέραν του ότι οι παραστάσεις στα κατεχόμενα αρχαία μας θέατρα “αναγνωρίζουν το ψευδοκράτος”… Σεβαστή η άποψη της μικρής πλην φωνακλάδικης αυτής μερίδας συμπολιτών μας. Αν όμως δεν θέλουν να θεωρούμε τις θέσεις τους τετριμμένα και μηχανικά λυσοφοβικά κλισέ — κατ᾽ ακρίβεια μια ανοησία και μισή — ας γίνουν για μια φορά στη ζωή τους πιο συγκεκριμένοι.
Στο κείμενο που ακολουθεί συγκεντρώνονται οι πιο βασικές διαφορές ανάμεσα στην Παλαιά Κωμωδία (486-400 π.Χ.), την οποία γνωρίζουμε κυρίως από το έργο του Αριστοφάνη, και τη Νέα Κωμωδία (323 π.Χ. – 2ος αι. μ.Χ.), κυριότερος εκπρόσωπος της οποίας είναι για μας ο Μένανδρος.
Στην ανάρτηση αυτή συγκεντρώνονται δύο τηλεμαθήματα για την αρχαία κωμωδία (Παλαιά και Νέα), τα οποία έλαβαν χώρα στο Ανοικτό Πανεπιστήμιο Κύπρου, στις 20 και 27 Μαΐου 2016. Τα τηλεμαθήματα διδάχθηκαν στο πλαίσιο της Θεματικής Ενότητας ΕΛΛ 421: Αρχαίο Ελληνικό Θέατρο ΙΙ (Κωμωδία) του πτυχιακού προγράμματος “Σπουδές στον Ελληνικό Πολιτισμό”.
Για να κατανοήσουμε πληρέστερα το έργο και να αντιληφθούμε πλήρως τη σημειολογία του διπλού του τίτλου, είναι πολύ σημαντικό να απαντήσουμε επιπλέον και στα ακόλουθα δύο ερωτήματα, τα οποία ο Sommerstein μοιάζει να αντιπαρέρχεται:
(α) Τι συνεπάγεται για την πρόσληψη του έργου το γεγονός ότι προτάχθηκε ο τίτλος Σαμία, ο οποίος και στο τέλος επικράτησε ως ο μοναδικός; Με άλλα λόγια, γιατί ο τίτλος κατέληξε να είναι Η Γυναίκα από τη Σάμο ή το Συμπεθεριό και όχι Το Συμπεθεριό ή η Γυναίκα από τη Σάμο; Πού τοποθετεί το θεματικό επίκεντρο του έργου ο τίτλος Σαμία και πού το μετατοπίζει ο τίτλος Κηδεία; Είναι ασύμβατοι μεταξύ τους οι δύο τίτλοι ή μήπως λειτουργούν παραπληρωματικά;
(β) Γιατί, αν σκοπός ήταν να υποδειχθεί η σημασία της γυναίκας από τη Σάμο στην εξέλιξη της πλοκής, χρησιμοποιήθηκε τίτλος που παραπέμπει στην εθνική της καταγωγή παρά στο κύριό της όνομα: με άλλα λόγια, γιατί Σαμία και όχι, π.χ., Χρυσίς;
Να στρέφεσαι προς την Ανατολή, για να προσευχηθείς. Προς την Ιερουσαλήμ. Προς την Αμμόχωστο.-
Οι Νεφέλες είναι έργο που παρουσιάζει πολλά από τα τυπικά στοιχεία του είδους που ονομάζεται «Παλαιά Κωμωδία». Είναι όμως ταυτόχρονα και έργο που παίζει με τις συμβάσεις του είδους που υπηρετεί, τις σχολιάζει ειρωνικά και τις υπονομεύει με πάρα πολλούς τρόπους.
Η συγκριτική εξέταση έργων του αρχαίου ελληνικού δραματολογίου είναι άσκηση πολύ διδακτική. Στο κείμενο που ακολουθεί συγκρίνουμε τις Νεφέλες του Αριστοφάνη και τη Σαμία του Μενάνδρου απαντώντας στα κάτωθι δύο ερωτήματα:
Ερώτημα 1ο: Τόσο οι Νεφέλες του Αριστοφάνη όσο και η Σαμία του Μενάνδρου έχουν ως επίκεντρο τη σχέση πατέρα-γιου. Το κάθε έργο, όμως, προσδίδει στο σύνηθες αυτό δραματικό μοτίβο τη δική του ιδιαίτερη χροιά. Σχολιάστε.
Ερώτημα 2ο: Χρησιμοποιώντας ως παράδειγμα τους δύο γέροντες, αφενός τον Στρεψιάδη των Νεφελών, αφετέρου τον Δημέα της Σαμίας, τεκμηριώστε την άποψη ότι οι κωμωδίες του Μενάνδρου, σε αντίθεση με αυτές του Αριστοφάνη, επιδιώκουν τον ψυχολογικό ρεαλισμό.
Οι παρακάτω ερωτήσεις σκοπό έχουν να βοηθήσουν τους φοιτητές που μελετούν τις “Φοίνισσες” να κατανοήσουν το κείμενο και να εμβαθύνουν σε αυτό. Σημειώνουμε με ευχαρίστηση πως με την ανάρτηση αυτή οι “Λωτοφάγοι” φτάνουν τα 300 κείμενα στα τέσσερα και κάτι χρόνια της ύπαρξής τους! Σας ευχαριστούμε που μας διαβάζετε.
Οι παρακάτω ερωτήσεις σκοπό έχουν να βοηθήσουν τους φοιτητές που μελετούν τους Επτά επί Θήβας του Αισχύλου να κατανοήσουν και να εμβαθύνουν στο έργο.
Οι παρακάτω ερωτήσεις σκοπό έχουν να βοηθήσουν τους φοιτητές που μελετούν τις Νεφέλες να κατανοήσουν και να εμβαθύνουν στο έργο.
Οι πιο κάτω ερωτήσεις σκοπό έχουν να βοηθήσουν τους φοιτητές που μελετούν τη Σαμία σε πτυχιακό ή μεταπτυχιακό επίπεδο να εντοπίσουν τα σημαντικότερα κλειδιά ερμηνείας του κειμένου. Εύχομαι η ανάρτηση να φανεί χρήσιμη στους ενδιαφερόμενους!
O Μένανδρος, λοιπόν, εκθέτει στις κωμωδίες του πραγματικά προβλήματα, που αγγίζουν τις ζωές ανθρώπων, οι οποίοι ανάγονται μεν σε κωμικούς τύπους αλλά διαγράφονται με τρόπο που τους κάνει να θυμίζουν αληθινές, σχεδόν εξατομικευμένες προσωπικότητες. Φτάνουν, όμως, όλα αυτά, για να χαρακτηριστεί ο Μένανδρος «ρεαλιστικός»;
Οι αρχαίοι κριτικοί ομόφωνα αποφαίνονται ότι η αξία του Μενάνδρου έγκειται πρωτίστως στον ακριβή τρόπο με τον οποίο αναπαριστά τον βίο και την πολιτεία των ανθρώπων της εποχής του. Είναι γνωστό σε όλους μας το επίγραμμα του Αριστοφάνη του Βυζαντίου: ὦ Μένανδρε καὶ βίε / πότερος ἄρ᾽ ἡμῶν πότερον ἀπεμιμήσατο. Η κρίση αυτή δεν ήταν ούτε σπάνια ούτε μοναδική στην αρχαιότητα. Πόσο ακριβής είναι όμως και πώς οφείλουμε εμείς να την προσλάβουμε;
