Tα βασικά συστατικά του φιλοκτήτειου μύθου εντοπίζονται στα ομηρικά έπη, τα έπη του Κύκλου (Κύπρια, Ιλίου Πέρσις) και τη λυρική ποίηση (Πίνδαρος). Πιο άμεσοι προκάτοχοι όμως του Σοφοκλή ήταν ο Αισχύλος και ο Ευριπίδης, που επίσης έγραψαν Φιλοκτήτη. Στην ανάρτηση αυτή παρουσιάζουμε τις επτά βασικές καινοτομίες του Σοφοκλή στον “Φιλοκτήτη” με αύξουσα σειρά σπουδαιότητας.
Ο Φιλοκτήτης του Σοφοκλή παρουσιάζει την ηθική πορεία, όχι ενός, όπως υποβάλλει ίσως ο τίτλος του έργου, αλλά τριών ανθρώπων, τραγικών όλων με τον τρόπο τους έστω και σε άνισο βαθμό, αφού καθένας από αυτούς βρίσκεται πιεσμένος ανάμεσα στις μυλόπετρες σκληρών διλημμάτων. Ο Νεοπτόλεμος βρίσκεται στενεμένος ανάμεσα σε δύο δρόμους αλλά και σε ισάριθμα υποκατάστατα του χαμένου πατέρα, που δεν γνώρισε ποτέ. Η εσωτερική σύγκρουση του Νεοπτολέμου προκαλείται και από την ηθικά αμφιλεγόμενη στάση των δύο οδηγών του. Τόσο ο Φιλοκτήτης όσο και ο Οδυσσέας αντιμετωπίζουν τον Νεοπτόλεμο εργαλειακά.
υγκεντρώνω εδώ — περισσότερο με τη λογική του “τι έκανες στον πόλεμο, μπαμπά” (περί πολέμου πρόκειται, μην έχετε αμφιβολία — μια σειρά από κείμενα που πρωτοδημοσιεύθηκαν στο Facebook. Γιατί γράφτηκαν τα κειμενάκια αυτά; Όχι διότι προσδοκούσα να ασκήσω οποιαδήποτε πραγματική επιρροή ή επειδή διέθετα περίσσεια χρόνου. Γράφτηκαν διότι δεν ήθελα η συνείδησή μου να μου απευθύνει τη σοφόκλεια μομφή: οὐκ ἦσθ᾿ ἵν᾿ ἡμεῖς, ἀλλ᾿ ἀπῆσθ᾿ ἵν᾿ οὔ σ᾿ ἔδει (Φιλ. 379).
Στόχος, ακούω, είναι ο εξορθολογισμός της δημόσιας εκπαίδευσης. Κίνητρο, η βελτίωση της σχέσης κόστους-οφέλους. Κάλλιστα! Ιδού δέκα σημεία αφετηρίας: 1. …
Με αφορμή την ανείπωτη τραγωδία στην ανατολική Αττική θυμήθηκα αυτές τις μέρες μια άλλη μαύρη επέτειο, από την οποία κλείνουν φέτος εξήντα πέντε ολόκληρα χρόνια.
Η Άλκηστη του Πάρη Ερωτοκρίτου δεν ήταν παράσταση χωρίς ψεγάδια. Ήταν όμως παράσταση από τις λίγες για τις οποίες μπορεί κανείς να πει πως ανακαίνισε τον Ευριπίδη —και μάλιστα με τρόπο τόσο λεπτό και αδιόρατο, όσο και ευφυέστατα ευρηματικό.
Ένα από τα βασικά ερμηνευτικά ζητούμενα της ευριπίδειας Άλκηστης είναι το περιεχόμενο της ηθικής κρίσης πως θεατές καλούμαστε να διατυπώσουμε για τον Άδμητο. Πώς είναι δυνατόν να αποδέχεται τόσο εύκολα να θυσιαστούν άλλοι γι᾽ αυτόν, να απαιτεί την αυτοθυσία του πατέρα του και να μην επιχειρεί να αποτρέψει τελικά τον θάνατο της αγαπημένης του γυναίκας; Τι άνθρωπος είναι αυτός;
O έμπειρος θεατής γνωρίζει πως τα σημεία στα οποία συμπυκνώνεται η θεματολογία μιας τραγωδίας και διατυπώνονται οι διδακτικές της συνεπαγωγές …
Χαϊκού σε ηρώον Ελευθερία για σένα προσευχόμουν στον θεό της νύχτας. Θουκυδίδης Οι πόθοι μας λαξεύονται σαν πέτρες στα λατομεία …
Τέλλον Αθηναίον Ηρόδοτος, 1.30 Στα μεγαθήρια της Λυδίας τα μακρινά έφτασε κάποτε πλανώμενος ο Σόλων. Μες σ’ άλλα λόγια θαυμαστά, …
Αθηνά Τι να μιλήσει; Τι να πει; Πέρασε πια τις πύλες η πομπή Χρυσή φανφάρα σεισμικής συγκίνησης. Τι να μιλήσει; …
Πορεία Περιπλανήθηκες στις γκρίζες θάλασσες των φιλοσοφημένων ενδοιασμών Και γαλουχήθηκες στις εθνικές παλιγγενεσίες των άστρων Πλανήθηκες κι επέστρεψες στο …
Ποιήματα Ελλήνων και ξένων ποιητών με θέμα την αυτοχειρία.
Τέσσερα ποιήματα του Γιάννη Ρίτσου εμπνευσμένα από τον μύθο των Επτά επί Θήβας. Τα ποιήματα πρωτοδημοσιεύθηκαν στη συλλογή Μαρτυρίες Β’. Αναδημοσιεύονται στα Ποιήματα, Τόμος Θ’, σσ. 270-271.
Στο κείμενο συζητούνται πέντε διαφορετικές στρατηγικές για τη χρήση της μορφής του βαρβάρου στην τραγωδία του Ευριπίδη, με παραδείγματα από την “Ιφιγένεια εν Ταύροις”, τον “Ορέστη”, τις “Φοίνισσες”, την “Εκάβη” και τη “Μήδεια”.
“Κέλυφος”, κενό δοχείο, καταντά ο ασθενής που πάσχει από άνοια. Το έργο όμως δεν επικεντρώνεται στο πάθος του ασθενούς, αλλά στον τρόπο με τον οποίο η φοβερή αυτή ασθένεια, ύπουλα, συνωμοτικά, λάθρα, απειλεί να ρουφήξει το μεδούλι από τους ανθρώπους που ζουν γύρω του αφήνοντας και τους ιδίους άδεια κελύφη.
ΚΕΙΜΕΝΟ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗΣ, ΠΟΥ ΕΚΦΩΝΗΘΗΚΕ ΣΤΙΣ 17 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2008, ΣΤΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΤΗΣ ΕΚΔΗΛΩΣΗΣ ΤΗΣ ΕΝΩΣΗΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ ΚΥΠΡΟΥ “ΦΩΝΕΣ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ”. ΣΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΗΚΑΝ ΤΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΛΥΜΠΟΥΡΗ ΕΠΙΒΑΤΕΣ ΦΟΡΤΗΓΩΝ ΚΑΙ Η ΝΟΥΒΕΛΑ ΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΑΣ ΣΩΤΗΡΙΟΥ ΦΩΝΕΣ ΑΠΟ ΧΩΜΑ.
Στο πλαίσιο του θεσμού των προσκεκλημένων ομιλητών, η Θεματική Ενότητα ΕΛΛ421 του Προγράμματος “Σπουδές στον Ελληνικό Πολιτισμό” του Ανοικτού Πανεπιστημίου …
Πήγα στην παράσταση εσπευσμένα και απρογραμμάτιστα χθες το βράδυ, διότι σήμερα, αν δεν κάνω λάθος, κλείνει ο κύκλος της. Δεν είχα κλείσει εισιτήριο και, όπως μου είπε η ταμίας, αυτό που αγόρασα ήταν το τελευταίο διαθέσιμο. Νιώθω πως ήταν το καλύτερο δώρο μου μου έκανε η Τύχη εδώ και καιρό. Μόλις γύρισα, γύρω στις 11, ξέχειλος από απόλαυση, έγραψα στο Facebook το πιο κάτω σημείωμα. Το αναπαράγω ελαφρώς βελτιωμένο και εδώ
Η διάλεξη που ακολουθεί δόθηκε στο πλαίσιο της Θεματικής Ενότητας ΕΛΛ421: Αρχαίο Ελληνικό Θέατρο ΙΙ (Κωμωδία) του Προγράμματος “Σπουδές στον Ελληνικό Πολιτισμό” του Ανοικτού Πανεπιστημίου Κύπρου, στις 15 Μαρτίου 2018.
Η διάλεξη περιγράφει και επιχειρεί να ερμηνεύσει τις αλλαγές που επήλθαν στο κωμικό είδος στα εκατό χρόνια περίπου που χωρίζουν την πρώτη εμφάνιση στη σκηνή του Αριστοφάνη (427 π.Χ.) και του Μενάνδρου (322 π.Χ.).
